Daar is ’n bekende Engelse spreuk wat sê: “Confession is good for the soul.” Die skrywer van Psalm 32 sal verseker met hierdie stelling akkoord gaan, maar waarskynlik wil byvoeg dat dit nie net vir die siel goed is om jou skuld te bely nie, maar ook vir jou liggaam. Dit kom voor uit die teks van die psalm dat die skrywer beleef het dat gedurende die tyd wat hy hardkoppig geweier het om met die Here oor sy ongehoorsaamheid te gesels, sy oneerlikheid hom geteister het. Hy het nie net geestelik ongemaklik gevoel nie, maar selfs op ’n manier ook in sy liggaam die gevolge van sy onwilligheid beleef. Onder ander het dit sy slaap beïnvloed. Dit was eers toe hy weer sy hart voor die Here uitgestort en sy ongehoorsaamheid bely het, wat hy verligting beleef het.
Daar is biljoene mense vir wie hierdie woorde van die psalmdigter geen sin sal maak nie. Biljoene mense leef sonder enige bekommernis of ontsteltenis oor hul sonde, hul gebrokenheid, hul ongehoorsaamheid aan God. Dit pla hulle eenvoudig nie. In die tiende vers van Psalm 32 kry ons ’n wenk aangaande hoekom dit party mense raak en ander nie: dit is mense wat in ’n verhouding met die Here staan, wat op Hom vertrou, wat ontwrig word wanneer hulle begin om hul ongehoorsaamheid en sonde onaangespreek te verdra. Let gerus op die besondere aanmoediging waarmee die psalm eindig: “Verbly julle in die Here en juig, regverdiges, jubel, alle opregtes.” ’n Oop en eerlike reis met die Here bring nie net vrede in die gemoed nie, maar ook vreugde in die lewe.
Jesaja 1:10-18
Om hierdie gedeelte beter te verstaan moet ons dalk ook vers 1 van die hoofstuk lees: “Die openbaring wat Jesaja seun van Amos ontvang het aangaande Juda en Jerusalem. Dit was in die regeringstyd van Ussia, Jotam, Agas en Hiskia, konings van Juda.” Jesaja tree as profeet van die Here op in Juda tydens die regeringstyd van vier verskillende konings. Historiese data teken Jesaja se werkstyd gedurende die tweede helfte van die agste eeu voor Christus, tussen die jare 750 tot 700 voor Christus. Dit was ’n periode in die geskiedenis van Israel waartydens intense politieke spanning die volk geteister het. Hou in gedagte dat Israel, die noorderlike koningkryk van 10 stamme, in 722 deur die Assiriërs in ballingskap weggevoer is. Dit het die einde van daardie koninkryk beteken. Die suidelike koninkryk, die twee stamme van Juda en Benjamin, is in 701 ook byna deur die Assiriërs uitgewis. Maar in die algemeen het dit met Juda in daardie tyd eintlik baie goed gegaan. Jerusalem was ’n stad waar ekonomie geblom het, waar die leiers van die volk in die jare van Ussia se regering in rykdom en invloed gegroei het, waar die kerk (tempel en kultus) wonderlike hoogtepunte ervaar het. Maar onder dit alles was iets ernstig verkeerd. ’n Siekte het aan die hart van die volk geknaag. Jesaja het dit gesien en in die Naam van die Here sy volksgenote probeer waarsku.
God verwerp Juda se sogenaamde godsdienstigheid. Hy bevraagteken die eerlikheid daarvan. Die Here sien deur hul oënskynlike toegewydheid aan Hom. Vir Hom ontbreek hulle godsdiensoefening aan ware toewyding, want daar is ’n diskrepasie tussen wat hulle in hul gebede en offers bely en dít wat hulle buite die rituele van die tempel doen. Die Here se uitwysing van hul dubbelhartigheid bereik ’n hoogtepunt in die vyftiende vers: “As julle julle hande in gebed uitstrek, sal Ek my oë vir julle toemaak. Selfs al bid julle hoe baie, sal Ek nie luister nie, want julle hande is met bloed bevlek.”
Natuurlik bring vers 18 hoop en uitkoms, wanneer die Here die inisiatief in die herstel van die volk se verhouding met Hom neem.
Lukas 19:1-10
Saggeus was ’n Joodse man. Sy ouers was na alle waarskynlikheid stoere Joodse mense, want hulle gee aan hulle seun ’n naam met ’n dieper betekenis. Hulle noem hom Saggeus, wat die Griekse vertaling was van ’n Hebreeuse woord wat “skoon” of “onskuldig”, óf selfs “die regverdige een” kon beteken. Ongelukkig het Saggeus se lewe ’n bietjie anders uitgedraai as wat sy naam voorspel het. Hy was alles behalwe die skoon en onskuldige, of regverdige een. Daardie dag toe sy pad met dié van die Here Jesus gekruis het, was Saggeus seker een van die mees gehate mense in die hele Jerigo. Want hy het vir die Romeine gewerk. En die Jode het hul Romeinse onderdrukkers met ’n passie gehaat en meer as een keer, sonder sukses, probeer om hierdie juk van hul skouers af te gooi. Mense soos Saggeus wat vir die Romeine gewerk het, is deur die Jode as landsverraaiers beskou. Wat Saggeus natuurlik nou nog meer in die oë van die mense van Jerigo ’n gehate man gemaak het, was die feit dat hy boonop ’n tollenaar was. ’n Tollenaar was ’n belastinggaarder wat namens die Romeinse keiser belasting op ’n groot verskeidenheid van sake ingevorder het.
Die Bybel vertel nie vir ons hoekom Saggeus daardie dag so graag vir Jesus met sy eie oë wou sien nie. Ons kom wel agter dat die Here Jesus ’n behoefte gehad het om Saggeus te ontmoet. Want, soos die Here self later in die tiende vers sê, het Hy tog juis gekom om mense wat verlore is te soek en vir hulle redding aan te bied. En hoekom dan nie ook (’n mens sou selfs wou sê: juis) vir hierdie oneerlike en gehate hooftollenaar van Jerigo nie? Bybeluitleggers sê dat ons tog mooi daarop moet let dat dit Jesus Christus is wat daardie dag die inisiatief neem. Saggeus mag dalk nuuskierig wees, maar dit is die Here wat eerste kontak maak. Dit is die Here wat onder die wildevyeboom gaan staan en Saggeus op sy naam roep. Sodat Hy by hom kon tuisgaan, en sodat daar ’n wonderwerk in Saggeus se lewe kon gebeur.
2 Tessalonisense 1:1-4, 11-12
Dit het met die Tessalonisense-gelowiges sleg gegaan. Hulle is blatant as gevolg van hulle geloof vervolg. Aanvanklik was daar vanuit die Joodse sinagoge vernynige teenstand teen hierdie nuwe geloofgroep, maar later sommer vanuit die heidense gemeenskap ook. Gelowiges se eiendom is afgevat. Hul besighede is geboikot. Vals beskuldigings is teen hulle gemaak. Party is in die tronk gegooi, sommiges is selfs dood gemaak.
En toe kom die woorde van vers 2 in hul stukkende, sukkelende gemeentetjie aan: “Genade en vrede vir julle van God ons Vader en die Here Jesus Christus!” Hierdie woorde was nie sommer maar net woorde nie. Dit was ’n Goddelike gebeurtenis. Hierdie woorde was soos iets fisies wat die Here in hul midde kom ontplooi het. Dit was ’n uitspreek van God se vrede knap binne die omstandighede van hulle lewens. Skielik, te midde van die aakligheid van die weerstand en vervolging, het die Here se vredesgroet ’n nuwe ruimte van hoop by hulle geskep. Dit was woorde wat nuwe moontlikhede oopgesluit het. Van die Here af het woorde gekom wat moedelose mense se lewens skielik verander het.
God se woorde is nooit net woorde nie, dit skep ruimtes van genade. Dit bring vrede vir mense wat vir hul lewens vrees. Dit bring vrede en krag vir mense wat nie werk het nie. Dit bring vrede en hoop vir mense wat soms deur die donkerte oorweldig voel. Dit bring vrede en troos vir hulle wat nie meer antwoorde het nie. God se woorde skep ruimtes van genade en lewe in mense se lewens.